Co kochany profesor myśli o tym młodym Aryjczyku? - A no, i ja ta nierad ich widzę. Zwłoka mi nieznośna, Jeżeli moja wina tak jest ciężka, Że ani służba upłyniona,ani Żal teraźniejszy,ani zamierzona Nadal poprawa nie mogą mi wrócić Jego życzliwych chęci,niech przynajmniej Wolno mi będzie prędzej o tym wiedzieć, Wtedy,przybrawszy przymuszony spokój, Na innej drodze pójdę sobie szukać Jałmużny losu. Ale syn, który sercem daleko był od ojca rozny, żadną miarą na to zezwolić niechciał, powiedając, panie ojcze, pytać mnie było pirwej o to, jeśliś miał w nadzieję moje duellum przyjąć, bo ja, to wiedz pewnie, bić sie nic będę. Krocie ciał, lecz nigdzie w zakamarkach kulis kapelmistrz wyliczył przestępcy w same plecy założonymi, w mundurze, bez żadnych wstępów, odrazu mocno zasnąwszy, jeszcze! Tak rozmawiając balsamiści zdjęli z nieboszczyka odzież królewską, włożyli na niego tkany złotem szlafrok i przenieśli zwłoki do łodzi. I zerwał się z mogiły,wzleciał nad las,szlakiem powietrznym dotarł ciemnego nieba i do gwiazd mrugających,do srebrzystych dróg mlecznych zawołał: -Gloria victis! 12,24 Zwierzchnikami lewitów byli: Chaszabiasz, Szerebiasz, Jozue, Binnuj, Kadmiel i bracia ich - którzy według rozporządzenia Dawida, męża Bożego, przy wielbieniu i dziękczynieniu stali naprzeciw nich, oddział równo z oddziałem - 12,25 mianowicie: Mattaniasz, Bakbukiasz, Obadiasz; a odźwierni Meszullam, Talmon, Akkub trzymali straż przy składnicach u bram. Lecz jeżeli młoda kobieta i może tak dalece pod względem krwi piękności był nieposzlakowanym. - Ty i ja? Lecz bracia zakonni, gładcy, układni, a nawet i pokorni, gdy nie poczuwali się w sile, nie znali natomiast żadnej miary wobec zwyciężonych: więc Danveld nie tylko skinął głową skomorochowi na znak, że na urągowisko pozwala, lecz i sam wybuchnął grubiaństwem tak niesłychanym, ze na twarzach kilku młodszych giermków odbiło się zdumienie. - Herr Gruppenfuhrer - przerwał gwałtownie, a nawet z pasją Gustaw Schieike. ja już z sił opadam! Co parę godzin przychodził zegarmistrz najjaśniejszego pana i nakręcał ptaszki, żeby latały i śpiewały. - Osobliwie, że będę miał staw i bagna za sobą, a do ustąpienia w razie porażki groblę. – A jak należy z wami mówić, aby je dostać? Rzuciła się na kolana przed panem. - To go uprzedzę, bo właśnie jutro wybiera się z panną do Gawny, do państwa Kuczuków- Olbrotowskich. Na tym odwecie. – Powiedziałem wyraźnie panu miecznikowi, że taka moja wola, abyście się najprędzej pobrali, i nie będzie ci przeciwny. Wyciągnął spod poduszki małą drewnianą deskę i dał mi ją, mówiąc: «– To jest testament mój, Woroby Dmytra.